“จูบก่อน”
น้ำเสียงกึ่งบังคับกึ่งอ้อนวอนจากรุ่นพี่ตัวโตพูดมาแบบนั้นประกอบกับสายตาที่ทอดมองมายังเขาอย่างสื่อความหมาย
ยองแจพรูลมหายใจออกก่อนจะเอื้อมมือไปโอบรอบคอของแจ็คสัน
เรียวปากนุ่มนิ่มสัมผัสกันอย่างอ่อนโยน สัมผัสนุ่มละมุนที่ริมฝีปากราวกับกำลังละเลียดชิมไอศกรีมรสหวานทำให้คนตัวเล็กเคลิบเคลิ้มไปกับมันจนลืมตัว
มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่แผ่นหลังสัมผัสกับเตียงนุ่มเท่านั้นแหละถึงได้รู้ว่ามันคงไม่ได้จบแค่จูบแน่ๆ
“อือ...ผมมีเรียนนะพี่” ยองแจเชิดหน้าขึ้นไปตามแรงอารมณ์
ริมฝีปากอุ่นจัดตรงเข้าฉกฉวยขบเม้มที่ซอกคอขาวเกิดเป็นรอยแดงจนยองแจต้องรีบปราม เพราะวันนี้เขามีเรียนที่มหาวิทยาลัยตอนบ่าย
ถ้าไปทั้งที่มีรอยแดงแบบนี้คงไม่ดีแน่ แจ็คสันจึงละริมฝีปากออกจากลำคอขาวแล้วเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นเนินไหล่บางแทน
นับเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่ยองแจยอมให้ความร่วมมือโดยที่เขาไม่ได้บังคับยกเว้นตอนคนตัวเล็กเมาไม่ได้สติ
เขารู้สึกเหมือนกับความฝันจึงอยากจะเก็บทุกสัมผัสนี้ไว้ให้นานที่สุดราวกับไม่อยากให้มันจบลง
“นายน่ารักมากเลยรู้ไหมยองแจ” คำหวานเรียกสีเลือดที่ข้างแก้มเนียนทำให้ยองแจเผลอตีไหล่แจ็คสันไปหนึ่งทีเพราะทำเขาเขิน
เสื้อเชิ้ตสีเขียวอ่อนตัวเดิมถูกปลดกระดุมออกทีละเม็ดอย่างใจเย็น ผิวขาวเต็มไปด้วยรอยกุหลาบสีแดงจางๆจากเหตุการณ์เมื่อคืนและเพราะว่ามันเป็นรอยที่เขาเป็นคนทำเพื่อตีตราจองจึงดูสวยเป็นพิเศษในสายตาของเขา
“อื้อ” ลิ้นร้อนกวาดลากไปตามผิวกายขาวเนียนก่อนจะหยุดลากวนอยู่ตรงตุ่มไตเล็กๆที่เริ่มชูชันขึ้นมาทุกครั้งที่เขาลากลิ้นไปโดนมัน
กลิ่นหอมของครีมอาบน้ำจากผิวกายของยองแจดึงดูดให้เขาหลงใหลในผิวเนื้อเนียนราวกับต้องมนต์สะกด
“หอม...ทำไมฉันใช้กลิ่นนี้แล้วไม่เห็นรู้สึกว่ามันหอมเท่านี้เลย”
“พูดมากน่า” ยองแจโน้มคอคนตัวโตกว่าลงมาประกบริมฝีปากเชิงให้เขาหยุดพูดคำพูดที่มันน่าอายแล้วรีบๆทำให้เสร็จไปจะดีกว่า
“คงต้องให้นายช่วยใช้บ่อยๆแล้วล่ะ”
แจ็คสันถอดเสื้อยืดสีขาวของตัวเองออกหลังจากพูดจบ ใบหน้าหวานร้อนเห่อขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้
ถึงนี่จะไม่ใช่ครั้งแรกของพวกเขาแต่การกระทำต่างๆในครั้งนี้มองเห็นได้ชัดเจนกว่าตอนกลางคืนเพราะแสงแดดยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาในห้องไม่อาจจะปกปิดใดใดได้เลย
“อือ ไม่เอา...” ยองแจกุมมือของแจ็คสันที่เอื้อมมาหมายจะถอดกางเกงของเขาออก
ร่างบางพลิกตัวขึ้นมาเป็นฝ่ายดันอกแจ็คสันให้นอนราบลงไปกับเตียงแทนจนคนตัวโตถึงกับเบิกตากว้างในอากัปกิริยาที่เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะได้เห็นจากคนตัวเล็กตรงหน้านี้
“ทำไมวันนี้ไม่เห็นพี่บอกรักผมเลยล่ะ?”
มือเล็กค่อยๆร่นกางเกงบอลขาสั้นสบายๆที่แจ็คสันใช้ใส่นอน
จงใจใช้นิ้วมือลากไล้ผ่านผิวเนื้อจนแจ็คสันต้องกลั้นหายใจเป็นช่วงๆเพื่อสะกดอารมณ์ตัวเอง
“เดี๋ยวนายจะบอกว่าฉันอยากอีก” คำตอบของแจ็คสันทำเอายองแจถึงกับหลุดหัวเราะออกมา
นี่เขาเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยเหมือนกันนะเนี่ย
“แล้วนี่ไม่ได้อยากอยู่รึไง?” ยองแจดึงกางเกงขาสั้นออกจากเรียวขาของแจ็คสันจนมันไปกองอยู่บนพื้นเหลือเพียงชั้นในตัวจิ๋วสีดำตีตราเคลวินไคลน์เท่านั้นบนร่างกายนี้
ใบหน้าแดงจัดของแจ็คสันเป็นสิ่งที่บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเขากำลังเขินกับสายตาของยองแจ
มือเล็กเอื้อมไปสัมผัสส่วนนั้นผ่านผิวเนื้อผ้าแผ่วเบาแต่ก็ทำให้แจ็คสันถึงกับหลุดคราง
“ก็...อยาก...แต่ไม่อยากใช้คำว่ารักกับนายตอนทำเรื่องแบบนี้
อา...” มือเล็กนวดวนไปมาจนสติของแจ็คสันแทบกระเจิงจนอยากจะเป็นฝ่ายพลิกคนตัวเล็กลงใต้ร่างแทน
แต่ต้องยั้งอารมณ์เอาไว้ก่อนเพราะยังอยากรู้ว่าคนตัวเล็กจะทำยังไงกับเขาต่อ
“พี่จะบอกว่าจริงจังกับผมงั้นสิ?”
นัยน์ตาหวานช้อนขึ้นมาสบกับนัยน์ตาคม เสน่ห์ที่เหลือล้นของยองแจภายใต้ท่าทีนิ่งๆใบหน้าราบเรียบกลับแฝงไปด้วยความร้อนแรง
สำหรับแจ็คสัน ยองแจก็เหมือนกับธรรมชาติ...เรียบง่าย แต่น่าค้นหา ธรรมดา...แต่ว่าขาดไม่ได้
“อืม...อา ฉันจริงจังกับนายมากกว่าที่นายคิด
ยองแจ...อา” เมื่อไรที่เจ้ากางเกงชั้นในตัวเล็กจิ๋วถูกถอดออกไปแจ็คสันก็ไม่อาจรู้
รู้ตัวอีกทีสัมผัสอุ่นชื้นจากริมฝีปากคนตัวเล็กที่ครอบครองแท่งเนื้อร้อนของเขาก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนกับหลุดไปอีกโลกนึง ลิ้นเล็กยังคงไม่ประสีประสามากนักเพราะเขายังไม่เคยสอนให้ยองแจทำอะไรประมาณนี้
แต่มันกลับให้ความรู้สึกแปลกใหม่ไปอีกแบบอย่างน่าประหลาด
“ให้โอกาสฉันสิ...อื้มม” ลิ้นเล็กแกล้งหยอกล้อเขาโดยการเล็มเลียที่ส่วนปลาย
แจ็คสันเป็นฝ่ายดึงให้ยองแจหยุดการกระทำนั้นเพราะเขายังไม่อยากสุขสมแค่เพียงฝ่ายเดียว
ปากหยักตรงเข้าประกบจูบกับริมฝีปากอิ่มก่อนที่ยองแจจะดันอกของเขาออกเพราะรู้สึกเหมือนขาดอากาศ
“ถ้าพี่จินยองรู้...ผมตายแน่” คนตัวเล็บซบหน้าลงกับไหล่กว้างของแจ็คสันเพื่อพักหายใจ
“งั้นเราคงตายทั้งคู่” แจ็คสันค่อยๆวางยองแจลงบนเตียงนุ่มอย่างเบามือ
ก่อนจะเลื่อนมือลงต่ำเพื่อถอดกางเกงของคนตัวเล็กออกไปให้พ้นทาง
“พี่จินยองเกลียดความรักยิ่งกว่าอะไรดี
ผมไม่อยากให้พี่จินยองผิดหวังในตัวผม” มือหนาลูบไล้ข้างแก้มคนตัวเล็กอย่างหลงใหล
แจ็คสันเองก็เป็นเพื่อนกับจินยองมาเกือบสองปี เขารู้ดีว่าจินยองเกลียดความรัก...มันถือเป็นสิ่งต้องห้ามของคลับนี้เลยก็ว่าได้
ความสัมพันธ์ของคนในคลับจะเป็นยังไงจินยองไม่เคยสนใจ
ขอแค่อย่าเอาความรักมาเกี่ยวข้องก็เป็นพอ
“จินยองมีปมบางอย่างในใจที่ไม่ยอมบอกให้ใครรู้...” ชั้นในตัวจิ๋วถูกถอดไปพร้อมกับกางเกงขายาวเหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่า
ยองแจดึงผ้าห่มมาปกปิดแต่แจ็คสันกลับปัดมันออก นิ้วเรียวยาวจงใจสัมผัสส่วนอ่อนไหวให้ชูชันขึ้นมารับกับมือของเขา
“..อืม” คนตัวเล็กหลุดเสียงครางออกมาก่อนจะรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองด้วยความเขินอาย
แจ็คสันดึงมือเล็กออกก่อนจะประกบริมฝีปากตัวเองเข้ากับริมฝีปากนุ่มนิ่มของยองแจเพื่อไม่ให้เขารู้สึกเกร็งจนเกินไป
“อือ...อื้อออ” นิ้วเรียวยาวไล้วนอยู่แถวช่วงล่างบรรจงลูบไล้ให้คนตัวเล็กผ่อนคลายก่อนจะกดแทรกลงไปในช่องทางสีหวานในขณะที่ยังคงใช้ริมฝีปากในการทำหน้าที่อย่างไม่ขาดตรงบกพร่องทำให้ยองแจที่ดูจะขัดขืนในตอนแรกกลับเคลิบเคลิ้มไปกับมันได้โดยไม่รู้สึกเกร็ง
“แฮ่ก...ถ้าผมขาดอากาศหายใจตายผมจะมาหลอกพี่คนแรก”
แจ็คสันปล่อยให้ริมฝีปากอิ่มเป็นอิสระ คำขู่ฟังดูน่ากลัวอยู่นะแต่ทำไมเขากลับยิ้ม
ยองแจในตอนนี้ดูน่ารักจนเขาไม่อยากจะปล่อยไปง่ายๆเลยจริงๆ
“อา...พี่แจ็คสัน ผม...” คนตัวเล็กทำท่าเหมือนกับว่าใกล้จะถึงจุดหมายปลายทางแล้วแต่แจ็คสันไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้นหรอก...นิ้วเรียวยาวถอนออกมาอย่างเร็วราวกับจงใจแกล้งให้คนตัวเล็กสะดุ้งเฮือกมือเรียวโอบคอแจ็คสันไว้แน่นเพื่อหาหลักยึดก่อนที่ช่องทางสีหวานจะถูกสอดแทรกลงไปด้วยแท่งเนื้อร้อนที่ตื่นตัวเต็มที่อย่างเชื่องช้าค่อยเป็นค่อยไป
“อือออ อย่าแกล้ง...ดิ อา...”เสียงหวานนุ่มขาดเป็นช่วงๆเพราะความรู้สึกแปลกๆที่ถูกแทรกเข้ามาภายในร่างกาย
ความคับแน่นใหญ่โตของแจ็คสันทำให้ยองแจรู้สึกทรมานไม่น้อย สัมผัสอ่อนโยนที่แจ็คสันมอบให้มันยิ่งทำให้หัวใจของเขารู้สึกไม่คุ้นชิน
ไม่คิดว่าการยอมโอนอ่อนผ่อนตามจะทำให้แจ็คสันเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้
“เร็ว...เร็วกว่านี้...” ใบหน้าจิ้มลิ้มละทิ้งความอายออกไปจนหมดสิ้นก่อนจะเอ่ยปากขอร้องคนตัวโตกว่าที่คุมเกมอยู่ด้านบน
แจ็คสันยิ้มบางพลางก้มลงจูบซับเบาๆที่ริมฝีปากอิ่มอย่างพึงพอใจ
รสสัมผัสของยองแจที่เต็มใจมอบให้เขาในวันนี้ จะเป็นสิ่งที่เขาจดจำและตราตรึงมันไว้ในใจตลอดเวลา
หยาดน้ำแห่งความสุขของคนทั้งคู่ถูกปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน
แม้ไม่อาจเรียกมันได้เต็มปากว่าความรัก...แต่แจ็คสันก็เชื่อว่ากำแพงที่ถูกปิดกั้นของยองแจได้ถูกกร่อนลงไปบ้างแล้ว
•·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·•´`·.•·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·•´`·.•·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·•´`·.•·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·•´`·.
TBC
Makemeproud : กลับไปอ่านเรื่องทั้งหมดได้ที่ LABEL HOST
และอ่านต่อจากฉากนี้ได้ที่ LABEL HOST CHAPTER 2
ขอความกรุณาอย่าคัดลอกส่วนหนึ่งส่วนใดของเนื้อหาเพราะเป็นการกระทำที่ผิดกฎหมาย
ถือเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์ทางปัญญา หากพบจะดำเนินคดีทันที
และมันคงไม่มีความสุขใช่ไหมคะ
ถ้าการเป็นไรเตอร์ที่ได้รับคำชมจากคนอื่นแต่ผลงานนั้นไม่ได้สร้างสรรค์ขึ้นมาด้วยตัวเอง
จะมีความภูมิใจใดในการบอกได้เต็มปากว่าตัวเองเป็นคนเขียน
สำหรับส่วนนี้ขอขอบคุณสำหรับแฟนฟิคที่ติดตามอ่านค่ะ อยู่กันไปนานๆนะเออ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น