LABEL HOST CHAPTER 9 --- 7th Heaven --- {BNior}

LABEL HOST CHAPTER 9 --- 7th Heaven --- {BNior}

“ที่ประชุมคงรอได้...”

“...”

“แต่ฉันรอให้ถึงตอนบ่ายไม่ไหวแล้ว” ริมฝีปากหยักทาบทับลงมาบนเรียวปากบางอย่างทะนุถนอมและใจเย็นที่สุด มือหนาเชยคางมนขึ้นเล็กน้อยเพื่อรับสัมผัสจากเขา ริมฝีปากหนาขยับลากไล้ไปตามเรียวปากบางอย่างเชื่องช้าและอ้อยอิ่งแล้วจึงขบเม้มที่ริมฝีปากบางเบาๆเมื่อจินยองจูบตอบกลับมา

“อื้อ” มือซุกซนเริ่มลูบไล้ไปตามชายเสื้อแตะสัมผัสเอวบางอย่างโหยหาและหวงแหนก่อนสอดมือเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวหลวมโคร่งที่เขาให้จินยองยืมใส่เป็นชุดนอน คาดไม่ถึงเหมือนกันว่าจินยองจะตัวบางได้ขนาดนี้

“ผอมลงจริงๆด้วย” ริมฝีปากหยักกระซิบชิดใบหูเล็กขณะที่มือแตะสัมผัสไปตามสะบักไหล่และเอวเล็กคอดเพื่อตรวจเช็คร่างกาย แขนเรียวเอื้อมมาโอบกอดรอบคอคนตัวสูงที่เอาแต่สำรวจร่างกายของเขาตามอำเภอใจ

“เซ็กส์ครึ่งชั่วโมงสามารถเบิร์นออกได้ 120 แคลอรี” สายตาหวานที่ส่งมาจากคนตัวบางตรงหน้ามันช่างเย้ายวนและยากเกินกว่าจะละสายตา

“จะโทษว่าเป็นเพราะฉันใช่ไหม?” ริมฝีปากหยักยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยในคำพูดของคนตัวบางในอ้อมแขน จินยองหัวเราะน้อยๆแทนคำตอบก่อนจะต้องเหวอเพราะถูกมือหนายกขึ้นมาวางบนโต๊ะอาหารโดยไม่ทันตั้งตัว

“...งั้นกินนายก่อนแล้วฉันค่อยขุนใหม่แล้วกัน” ริมฝีปากหนาทาบทับลงไปบนริมฝีปากบางอีกครั้ง เรียวลิ้นเล็กเป็นฝ่ายแตะสัมผัสและเป็นผู้ริเริ่มสร้างความตื่นเต้นและแปลกใหม่ให้กับอิมแจบอมได้ไม่น้อย มือเล็กเอื้อมมาลูบไล้ใบหน้าคมคายก่อนสอดมือไปในกลุ่มผมนิ่มเมื่อจูบร้อนของอิมแจบอมช่วงชิงลมหายใจไปจากเขา

“อื้อ...อย่า เดี๋ยวเสื้อยับ” มือเล็กยกขึ้นแตะห้ามปรามมือหนาที่ทำท่าเหมือนจะถอดเสื้อตัวเองออกเพื่อระบายอุณหภูมิความร้อนของร่างกาย แต่ยังไม่ทันที่แจบอมจะได้ถามหาเหตุผลอะไร มือเล็กก็เป็นฝ่ายปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเองจนเหลือแค่เพียงสองเม็ดสุดท้ายด้านล่าง

ใบหน้ายั่วยวนเจือด้วยสีแดงระเรื่อจากความดันเลือดที่สูบฉีดไปทั่วใบหน้า เหงื่อซึมชื้นตามไรผมและใบหน้าราวกับอยู่ในห้องซาวน่าแต่กลับดูเซ็กซี่เล็กๆอย่างบอกไม่ถูก

“เดี๋ยวฉันทำให้” มือเล็กเอื้อมมาสัมผัสแจบอมน้อยที่อยู่ตรงหว่างขา จินยองรูดซิปลงช้าๆก่อนส่งมือเข้าไปกอบกุมส่วนอ่อนไหวที่ตึงเครียดผ่านชั้นในตัวจิ๋ว คนตัวสูงครางในลำคอเบาๆเมื่อจินยองกดนวดไปโดนจุดเข้าให้ คนตัวเล็กหัวเราะคิกคักอย่างพอใจที่ทำให้แจบอมเป็นต่อได้ นิ้วเรียวเกี่ยวขอบชั้นในพลางลากลงมาอย่างจงใจให้สัมผัสจนแจบอมหลุดซี้ดปากเบาๆก่อนจะเป็นฝ่ายละเลียดชิมยอดอกสีชมพูอ่อนตรงหน้าของคนขี้แกล้งอย่างปาร์คจินยอง

“อือ...มีประชุมนะแจบอม” ร่างบางเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยพร้อมเอ่ยปากขัดขึ้นมาเมื่อรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังเป็นฝ่ายโดนคุกคาม

เจ้าเล่ห์จังนะจินยอง...       

 “อื้อ แจบอม อย่าแกล้ง...” ริมฝีปากหนาละเลียดชิมผิวกายนุ่มเนียน กดจูบไปตามไหล่บางและลำคอระหง ตีตราประทับเป็นรอยกลีบกุหลาบสีชมพูจางๆ ทำไมแจบอมจะไม่รู้ว่าจินยองไม่ชอบให้ใครมาทำรอยประทับบนเรือนร่าง แต่ผิวกายนุ่มเนียนขนาดนี้มันก็ยากที่จะห้ามใจไหว

“พอแล้ว เดี๋ยวสายนะ” มือเล็กออกแรงกดไหล่ของแจบอมให้ลงนั่งบนเก้าอี้ก่อนจะลงจากโต๊ะมานั่งอยู่ตรงหว่างขาของเขาแทน มือเล็กกอบกุมส่วนอ่อนไหวที่เริ่มจะแข็งขืนออกมาสัมผัสเล่น นัยน์ตาหวานช้อนสายตามองเขาแล้วส่งยิ้มให้ เป็นรอยยิ้มที่แจบอมจะจดจำมันไปอีกนานเลยล่ะ...

“อา...จินยองอา อื้ม” ศีรษะเล็กที่ขยับขึ้นลงอยู่ตรงหว่างขาทำให้เขาอดจินตนาการถึงใบหน้าสวยหวานเกินผู้ชายของคนรักไม่ได้ โพรงปากนุ่มกับลิ้นเล็กนั้นช่างทำหน้าที่ของมันได้ดีเหลือเกิน

“จินยอง...อา ฉันไม่...” มือหนาพยายามจะดันคนตัวเล็กออกเพราะต้องการปลดปล่อยแต่จินยองดื้อดึงกว่าที่คิด ริมฝีปากบางเร่งจังหวะการรับส่งสอดประสานกับมือที่คอยทำหน้าที่อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง คนตัวโตกระตุกเกร็งร่างกายก่อนปลดปล่อยความรู้สึกทั้งหมดไปในริมฝีปากของคนตัวเล็กกว่าซึ่งจินยองก็เก็บกลืนทุกหยาดหยดลงไปในลำคออย่างไม่นึกรังเกียจ

“เดี๋ยวเลอะน่ะ” คนตัวเล็กที่นั่งชันเข่าละริมฝีปากออกพลางใช้หลังมือเช็ดมุมปาก มือหนาโอบเอวคนตัวบางขึ้นมานั่งบนตักโดยใช้สายตาบ่งบอกทุกความรู้สึกแทนการกระทำและคำพูด 

TBC  : พูดกับพราวเรื่องเอ็นซีไม่ได้ชริมๆ ไม่สันทัดเลยโรบิ้นเอ๊ยยยยยย อ่านฟิคไม่รู้เรื่องอ่าน อ่านรู้เรื่องข้ามๆไปเห๊อะ 

สกิลด้านนี้กากมากค่ะ 55555555555 #ฟิคลบฮ 

กลับไปอ่านเรื่องทั้งหมดได้ที่  LABEL HOST

อ่านต่อจากตอนนี้ได้ที่  LABEL HOST CHAPTER 9

LABEL HOST CHAPTER 5 --- 7th Heaven --- {BNior}

              


               “ไม่มีความสัตย์ในวงการธุรกิจหรอกนะจินยอง เหมือนที่พ่อนายทำกับพ่อฉันไง” เข็มกลัดสีทองบนปกเสื้อถูกดึงออกไปวางที่โต๊ะข้างเตียงก่อนนิ้วเรียวยาวจะบรรจงปลดกระดุมเสื้อของร่างบางอย่างเย็นใจ ใบหน้าหวานที่ยังคงมีสติครบอยู่ทุกอย่างขาดแต่เรี่ยวแรงในการต่อต้าน แค่คิดจะควบคุมร่างกายให้เป็นไปอย่างใจยังยากเลย

                “พ่อฉันไปทำอะไร?” เสื้อเชิ้ตของคนตัวบางถูกถอดออก แจบอมดันตัวจินยองให้นอนราบไปกับเตียงนุ่มก่อนจะรวบมือเล็กทั้งสองข้างขึ้นไปไพล่ไว้เหนือศีรษะเพื่อไม่ให้ขัดขืน ริมฝีปากหนาบรรจงจูบตามเนินอกบางจูบไล้ไปตามไหล่เล็กอย่างหลงใหล

                “หยุด...อือ อย่า” ความนุ่มนวลของริมฝีปากทำให้จินยองรู้สึกแปลกออกไปทั้งที่น้ำเสียงและคำพูดของแจบอมน่าจะเป็นความแค้นที่รอการสะสางแต่ทำไมท่าทีที่แจบอมปฏิบัติกับตัวเขามันถึงได้อ่อนโยนเหมือนกับ...

               “ทำไมฉันถึงคิดถึงแต่นายนะจินยอง” ใบหน้าหล่อนั่นเงยขึ้นมาสบกับนัยน์ตาคู่สวยของจินยองที่เต็มไปด้วยความสงสัย มือหนาคลายข้อมือของจินยองออกให้เป็นอิสระก่อนจะโน้มหน้าไปใกล้ใบหน้าหวานที่ขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะฤทธิ์ยา

                “พ่อ...พ่อฉันอยู่ที่ไหน?” จินยองบีบแขนแจบอมให้ตอบคำถามของเขาด้วยแรงทั้งหมดที่มี เป็นเวลาหลายปีแล้วที่พ่อของจินยองไม่ได้ติดต่อกลับมาหาเขาเลย สิ่งที่ทำให้เขารับรู้ว่าพ่อยังมีชีวิตอยู่คือยอดเงินที่ถูกถอนออกจากบัญชีเป็นจำนวนมากตั้งแต่ตอนต้นปี       

“อยู่ในที่ที่เขาควรจะอยู่” คำตอบกำกวมจากแจบอมยิ่งทำให้จินยองสงสัยมากขึ้นเป็นเท่าตัวแต่ยังไม่ทันจะเอ่ยปากถามอะไรต่อ ริมฝีปากหนาก็ประกบจูบลงมาราวกับไม่อยากให้เขาเอ่ยถึงอีกเป็นครั้งที่สอง ลิ้นร้อนที่สอดแทรกมาในโพรงปากทำให้ความคิดทุกอย่างของเขาหยุดลงแค่เพียงเท่านั้น เรียวลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดตักตวงความหอมหวานของกันและกันอย่างโหยหา มือหนาลูบไล้ไปตามผิวเนื้อเนียนนุ่มของคนใต้ร่างเพื่อสัมผัสทุกสัดส่วนที่เคยเป็นของเขา นิ้วมือหนาสะกิดตุ่มไตเล็กที่ชูชันขึ้นมาหยอกล้อกับมือของเขา

ไม่ว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นจะเป็นเพราะฤทธิ์ยาหรือแรงปรารถนาแต่สิ่งที่จินยองปฏิเสธไม่ได้เลยก็คือความรู้สึกของเขา...ต่อให้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ความรู้สึกนี้ก็ยังคงเป็นของอิมแจบอม

“อย่า...แจบอม” มือเล็กเอื้อมมากุมมือคนตัวโตกว่าที่จับอยู่ที่ขอบกางเกงของเขาหมายจะถอดมันออก แต่จินยองรู้ดีว่าหากมันเลยเถิดมากไปกว่านี้...เขาจะเสียการควบคุม

“ให้ฉันช่วยเถอะ นายไม่ไหวหรอก” ริมฝีปากหนาจุ๊บเบาๆที่ริมฝีปากบางก่อนจะจัดการถอดกางเกงผ้าเนื้อดีของคนตัวเล็กใต้ร่างออกอย่างทะนุถนอม ส่วนอ่อนไหวที่ชูชันขึ้นมาถูกลูบไล้ด้วยนิ้วมือเรียวอย่างนุ่มนวล ความอ่อนโยนของผู้ชายคนนี้ยังคงเสมอต้นเสมอปลายแต่ก็คงความร้อนแรงไว้ด้วยเช่นกัน

“อือ อย่า...ไม่...ไม่เอา” ขาเรียวหุบเข้าหากันแม้ว่าอุณหภูมิร่างกายของเขาตอนนี้แทบจะต่อต้านใดๆไม่ได้อีกแล้ว แต่บาดแผลในใจและความรู้สึกเจ็บปวดจากเหตุการณ์ในอดีตทำให้เขาต้องฝืนเพื่อปกป้องหัวใจของตัวเองไม่ให้เผลอไผลไปกับคนใจร้ายคนนี้อีกแล้ว

“ออกไป...” มือเรียวดึงผ้าห่มมาคลุมกายเอาไว้พลางเอ่ยปากไล่ออกมาด้วยคำพูดที่ชัดถ้อยชัดคำ ใบหน้าหวานซบลงกับหมอนใบใหญ่เพื่อผ่อนคลายอารมณ์จากฤทธิ์ยา

“ดื้อเหมือนเดิม” เรียวปากหยักยกยิ้มก่อนจะเลื่อนตัวขึ้นไปคร่อมร่างจินยอง ใบหน้าน่ารักเบี่ยงหนีไปอีกทางแต่เพราะระยะห่างของเขาทั้งคู่มีน้อยมาก แจบอมจึงถือโอกาสไล้จมูกเข้ากับผิวแก้มเนียนนุ่มที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ จินยองหันกลับมาหมายจะเอ่ยห้ามปรามแต่เจ้าของริมฝีปากหยักกลับทาบทับลงไปบนเรียวปากบางเสียก่อนจนไม่มีโอกาสแม้แต่จะหลุดคำพูดใดออกมา ผ้าห่มถูกดึงออกไปแบบไม่ทันให้จินยองได้ตั้งตัว มือหนาลูบไล้เรียวขาสวยก่อนจะกอบกุมส่วนอ่อนไหวที่เริ่มจะปริ่มน้ำออกมาหน่อยๆเพราะยังไม่ได้รับการปลดปล่อยเลยสักครั้ง นับว่าอึดมากสำหรับผู้ที่โดนยาปลุกเซ็กส์ชนิดนี้เข้าไปแล้วฝืนทนมาได้ขนาดนี้  ริมฝีปากหนาผละออกให้จินยองได้พักหายใจเพียงครู่เดียวก่อนจะประกบจูบลงไปอีกคราเพราะถ้าจะปราบคนพยศอย่างจินยองหากไม่เบี่ยงเบนความสนใจให้ดีแล้วล่ะก็ไม่มีทางที่เขาจะหาโอกาสเหมาะสมได้อีกเลย ดีไม่ดี...นี่อาจจะเป็นโอกาสสุดท้ายของเขาแล้วก็ได้

“อื้อ อือ...” เสียงหลุดครางจากริมฝีปากเล็กเพราะมือหนาที่รูดขึ้นลงเป็นจังหวะกำลังทำให้เขารู้สึกไม่เป็นตัวเอง กลิ่นกายเย้ายวนทำให้แจบอมต้องละริมฝีปากออกแล้วหันไปให้ความสนใจกับแผ่นอกบางตรงหน้า เรียวลิ้นร้อนตวัดลงบนยอดอกเชิงเย้าแหย่แต่ก็คงทำให้จินยองรู้สึกดีไม่น้อย ร่างสูงจัดการถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกไปให้พ้นทางแล้วทาบทับกายเข้ากับผิวเนียนนุ่มของจินยอง ริมฝีปากร้อนไล่ตีตราประทับรอยกลีบกุหลาบลงบนผิวขาวๆของจินยองอย่างอ้อยอิ่งและไม่ได้สนใจเสียงห้ามปรามของจินยองที่ไม่ชอบให้ใครทำรอยเลยสักนิด

“อืม ไม่...” นิ้วเรียวยาวลากไล้วนไปที่ช่องทางสีหวานด้านล่างแต่มือเล็กกลับเอื้อมมาขัดจังหวะ แจบอมช้อนสายตามองคนร่างบางที่เขาเข้าใจว่าถูกปลุกปั่นอารมณ์จนมาถึงขนาดนี้แล้วไม่น่าจะขัดข้องอะไรได้อีกอย่างสงสัย แต่รอยยิ้มบนเรียวปากบางนั่นกลับเป็นฝ่ายพูดคำที่ทำให้เขาหัวใจเต้นผิดจังหวะขึ้นมาก่อน

“ไม่เอานี่สิ...นายมีดีแค่นี้รึไงอิมแจบอม” มือเล็กเลื่อนลงมาแตะสัมผัสลงบนแกนกายของเขาอย่างสื่อความหมาย นัยน์ตามีเสน่ห์ร้อนแรงจนเขารู้สึกเหมือนกับโดนท้าทาย นี่ฤทธิ์ยาหรือตัวตนที่แท้จริงของปาร์คจินยองกันแน่

“ถ้าเจ็บตัวจะมาโทษฉันไม่ได้นะ” ริมฝีปากบางยกยิ้มให้คนตัวสูงกว่า สายตายั่วยวนของจินยองมีอิทธิพลต่ออัตราการเต้นของหัวใจของเขามาก ไม่ใช่เพราะความเสน่หาแต่เพราะเป็นจินยองต่างหาก...

“ถ่านไฟเก่าธรรมดา จะหลอมเหลวทองคำได้สักเท่าไรกันเชียว” คำพูดกึ่งเยาะเย้ยของจินยองเรียกรอยยิ้มที่ไม่เคยห่างหายไปจากใบหน้าหล่อให้แย้มยิ้มกว้างกว่าเดิม คนตัวสูงเลื่อนแกนกายไปจ่อเข้าที่ช่องทางสีหวานก่อนจะกดแทรกมันลงไปอย่างเชื่องช้า

“อึก...” จินยองเบ้หน้าเพราะความเจ็บที่แล่นริ้วผ่านขึ้นมา ริมฝีปากสีแดงเม้มแน่นเข้าหากันเพื่อสะกดกลั้นอารมณ์ไม่ให้ไหวตามคนคุมเกมอย่างอิมแจบอม

“หลอมได้เท่าไรฉันไม่รู้ แต่ไฟที่คุขึ้นมาแล้ว...ถ้าจะให้มอดลงคงยากหน่อยนะ”

ทั้งสองคนประสานสายตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร หนึ่งคนก็ไม่เคยยอมโอนอ่อนผ่อนตามใคร อีกหนึ่งคนก็ไม่ยอมศิโรราบให้อคติที่บดบังตา

“อา...ที่ฉันเคยถามว่าทำไมนายถึงเกลียดความรัก...” จังหวะรักของคนทั้งสองเป็นไปอย่างเชื่องช้าแต่อ่อนหวาน แม้คำพูดและสายตาที่ทั้งคู่จะพูดข่มกันไปมาแต่ทว่าการตอบสนองของร่างกายนั้นช่างอ่อนโยนเหลือเกินเหมือนกับการรำลึกถึงอดีตของกันและกันเมื่อครั้งก่อน

“เพราะครอบครัวของฉันมันเหลวแหลก...ฉันเคยตอบนายไปล..แล้ว” จินยองเผลอยกมือขึ้นโอบกอดรอบคอคนตัวสูงกว่าที่ทำหน้าที่อยู่บนร่างกายของเขาได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

“มันทำให้ฉันอยากขอโทษ...อา...จินยอง” ร่างบางใต้ร่างเป็นฝ่ายพลิกตัวขึ้นมาอยู่ด้านบน ขาเรียวที่เกาะเกี่ยวรอบเอวผลักคนตัวสูงกว่าให้นอนราบไปกับเตียงเพื่อตัวเองจะได้เป็นฝ่ายคุมเกมบ้าง

“ฉันไม่รับคำขอโทษจากศัตรู” สะโพกเล็กยกขึ้นและกดลงมาอย่างรวดเร็ว ความเหนือชั้นของจินยองทำให้แจบอมเผลอซี๊ดปากออกมาเบาๆก่อนมือหนาจะโน้มคอคนตัวบางลงมารับจูบเพียงชั่วครู่แล้วปล่อยไปทำหน้าที่ต่อ

“ฉันเกลียดความรัก...แต่เกลียดนายมากกว่า” คำพูดของคนตัวบางเรียกรอยยิ้มบางปรากฏขึ้นที่มุมปากของคนร่างสูง ท่อนแขนแข็งแรงพลิกคนตัวบางมาไว้ใต้ร่างอีกครั้งก่อนจะเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นกว่าเดิม ใบหน้าหวานหอบหายใจออกมาอย่างแรงทุกครั้งที่การตอดรัดเป็นไปตามแรงอารมณ์ ท่าทีนุ่มนวลอ่อนโยนหายไปเหลือทิ้งไว้แต่เพียงความร้อนแรงทุกจังหวะการสอดใส่ มือเรียวเกาะไหล่แกร่งนั่นไว้เป็นหลักยึดเมื่อรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

“ใจเย็นสิจินยอง...นายคงได้เกลียดฉันไปอีกนานเลยล่ะ” ริมฝีปากหนาพูดจบก็ตรงเข้าเล้าโลมบนยอดอกของคนตัวบางใต้ร่าง เสียบหอบหายใจของคนทั้งคู่สอดประสานกันจนแยกไม่ออกว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร

“นายมีเวลาแค่เที่ยงคืนเท่านั้นแหละ อา...เร็วได้แค่นี้รึไง” ร่างสูงโปร่งไม่ปล่อยให้คนตัวบางดูถูกได้อีกต่อไป สะโพกหนาขยับเร่งความเร็วโดยไม่ลืมปลอบประโลมร่างบางให้เคลิบเคลิ้มอารมณ์ตามเพราะความรู้สึกดีๆที่มีต่อกัน สัมผัสรุนแรงแต่ไม่หยาบโลน ความร้อนแรงที่คงความอ่อนหวานเอาไว้โดยตัวแปรที่ปัญญาอ่อนที่สุดในชีวิตที่เขาเรียกมันว่าความรัก กระแสน้ำอุ่นถูกฉีดเข้าไปในช่องทางสีหวานพร้อมกับตัวร่างบางเองที่ปลดปล่อยของเหลวสีน้ำนมออกมาจนเต็มขาเรียว เหงื่อโทรมชโลมกายคนทั้งคู่สอดรับกับสายตาที่มองกันอย่างสื่อความหมาย รอยยิ้มยังคงไม่เคยจางหายไปจากใบหน้าหล่อและใบหน้าหวาน ริมฝีปากหยักประกบจูบลงมาที่ริมฝีปากบางอีกครั้ง ร่างกายของจินยองเป็นของเขามาโดยตลอด ไม่มีสัมผัสไหนเลยที่เขารู้สึกว่ามันเปลี่ยนไป แม้ความห่างไกลจะทำให้บางอย่างแปรเปลี่ยนแต่จินยอง...ยังคงเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์มาโดยตลอด  

•·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·•´`·.•·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·•´`·.•·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·•´`·.•·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·•´`·.

TBC 

Makemeproud : กลับไปอ่านเรื่องทั้งหมดได้ที่ LABEL HOST

และอ่านต่อจากฉากนี้ได้ที่ LABEL HOST CHAPTER 5

ขอความกรุณาอย่าคัดลอกส่วนหนึ่งส่วนใดของเนื้อหา หากพบจะดำเนินคดีตามกฎหมายทันที 

ปล.เว็บบอร์ดนี้แจ้งไอพีแอดเดรสของผู้ที่เข้าอ่าน 

สำหรับแฟนฟิคที่ติดตามอ่านกันมายาวนาน การบรรยายฉากตัดของพราวอาจจะไม่ตรงใจใครๆ

พราวตั้งใจเขียนให้มันเป็นเลิฟซีนไม่ได้เขียนเซ็กส์ซีน หากภาษาที่ใช้สื่อสารยังไม่ดีพอ 

พราวก็น้อมรับคำติชมจากทุกคนนะคะ 

สุดท้ายนี้ขอบคุณมากๆสำหรับคอมเม้นท์ที่เป็นกำลังใจทำให้ยังแต่งต่อทั้งที่เริ่มไม่อยากแต่งแล้ว

ด้วยเหตุผลอะไรหลายๆอย่าง ขอบคุณอีกครั้งนะคะ เพราะมีคนอ่านทำให้ยังอยากแต่งต่อไป

อย่าเพิ่งทิ้งกันเน้ออออ รักนะ บิบิ