LABEL HOST CHAPTER 11 --- 7th Heaven --- {MarkBam}

มาร์คที่กำลังสนุกกับการลองยกแว่นขึ้นลงมองผ่านเลนส์บ้างมองลอดแว่นบ้างขานรับในลำคอ เด็กหนุ่มตัวเล็กลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้ามาใกล้คนตัวโตสองมือเล็กบรรจงถอดแว่นออกและวางมันลงบนโต๊ะข้างเตียง นัยน์ตากลมโตไล่พิจารณาใบหน้าหล่อตั้งแต่หน้าผากไล่มาหว่างคิ้ว จมูกโด่งเป็นสันที่รับกับใบหน้า จวบจนเรียวปากนุ่มนิ่มที่คุ้นเคยกว่าจะรู้ตัวอีกทีก็พบว่าได้เผลอลองลิ้มชิมรสสัมผัสนั้นอีกครั้งไปเสียแล้ว

มือหนาประคองท้ายทอยของคนตัวเล็กบนตักกดจูบริมฝีปากเล็กนั้นย้ำๆซ้ำไปซ้ำมาอย่างอ้อยอิ่ง เรียวลิ้นอ่อนนุ่มสอดแทรกความหวานละมุนเข้าไปในโพรงปากเล็ก รสชาติอ่อนละมุนของแอลกอฮอล์จางๆติดอยู่ที่ปลายลิ้นทั้งที่ดื่มไปไม่มากแต่กลับทำให้หลงใหลและมัวเมาไปกับรสจูบได้อย่างง่ายดาย

“แบมแบม...”

แผ่นหลังบางถูกประคองให้นอนราบลงไปกับเตียงนุ่มโดยที่ไม่รู้สึกตัว มาร์คสบตากับคนตัวเล็กใต้ร่างอย่างสื่อความหมาย แบมแบมเองก็ไม่ได้พูดอะไรเขาทำเพียงแค่มองใบหน้าของมาร์ค ลูบไล้ใบหน้าคนบนร่างอย่างแผ่วเบาเพื่อจดจำทุกสัมผัสให้ได้มากที่สุด มาร์คจับมือเล็กที่กำลังสัมผัสใบหน้าของเขาแล้วใช้ริมฝีปากนุ่มจุมพิตเบาๆไปตามนิ้วมือเล็กทั้งห้า

“คุณมาร์...” คำพูดถูกกลืนหายไปโดยริมฝีปากอุ่นจัดที่ทาบทับลงมาแทนที่ เรียวลิ้นนุ่มรุกหนักถูกส่งเข้าไปไล่ต้อนลิ้นเล็กแลกเปลี่ยนรสชาติของกันและกัน เสื้อสูทตัวใหญ่ถูกถอดลงไปกองอยู่กับพื้นอย่างไม่สนใจใยดี มือหนาสอดเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ตของคนตัวเล็กสัมผัสและลูบไล้หน้าท้องเนียนที่มีกล้ามเนื้อเบาๆ แบมแบมเผลอเกร็งเพราะความรู้สึกเสียดในช่องท้อง ริมฝีปากของมาร์คยังคงทำหน้าที่ของมันได้อย่างรู้งาน หลังจากผละออกมาจากริมฝีปากของแบมแบมเพื่อให้คนตัวเล็กได้หายใจแล้วก็ไม่ปล่อยให้เว้นว่าง ริมฝีปากนุ่มลากไล้ไปตามลำคอขาวกดจูบบางเบาสลับกับดูดดึงจนเกิดรอยกุหลาบสีจางบนผิวเนื้อนิ่ม

มือหนาบรรจงปลดกระดุมของคนใต้ร่างจากเม็ดล่างสุดขึ้นมาอย่างใจเย็น ใบหน้าหล่อผละออกจากลำคอขาวและเปลี่ยนเป้าหมายเป็นหน้าท้องแบนราบ จูบวนไล้ลากเรียวลิ้นจากรอบสะดือขึ้นมาเรื่อยจนถึงแผ่นอกบางที่กระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ

 “อืมมมม” คนตัวเล็กส่งเสียงครางในลำคอออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ การปรนเปรอของมาร์คนั้นเหนือชั้นกว่าที่เขาคาดคิดเอาไว้มาก สัมผัสชื้นแตะลงบนยอดอกสีอ่อน ลิ้นนุ่มละเลียดเล็มเลียปลุกเร้าคนใต้ร่างอย่างทะนุถนอมก่อนจะเลื่อนใบหน้าขึ้นมาหอมแก้มนิ่มที่มีท่าทีทรมาน ขาเรียวเล็กหนีบเข้าหากันแค่นั้นมาร์คก็พอจะรู้แล้วว่าแบมแบมกำลังรู้สึกอย่างไร

มือหนาเลื่อนต่ำลงไปจงใจพาดผ่านส่วนอ่อนไหวที่แข็งขืนอยู่ภายใต้กางเกงผ้าเนื้อดีสัมผัสสิ่งนั้นผ่านเนื้อผ้าแต่ยิ่งทำกลับยิ่งทำให้แบมแบมรู้สึกทรมาน

 “อือ...จะทำ...อะไรก็ทำสิ”แล้วก็เป็นแบมแบมเองที่ทนไม่ไหวจนต้องเอ่ยปากร้องขอ มาร์คยื่นหน้าไปหอมแก้มคนตัวเล็กอีกทีก่อนจะถอดกางเกงของแบมแบมออกไปให้พ้นสายตา เรียวขาของแบมแบมทั้งเล็กและก็เรียบเนียนผิวเนื้อขาวสะกดสายตาให้มาร์คหลงใหลก่อนจะก้มหน้าลงจูบต้นขาขาว ตีตราจองทุกจุดบนร่างกาย เพื่อยืนยันกับตัวเองว่าคนตรงหน้านี้...เป็นของเขา

“ยะ...อย่า ไม่เอา” นิ้วยาวเกี่ยวชั้นในตัวบางลงมาจนสุดข้อเท้าเผยให้เห็นส่วนอ่อนไหวที่เริ่มจะแข็งขืนขึ้นมา ทันทีที่มือหนาของมาร์คยื่นไปสัมผัสแบมแบมก็มีท่าทีเขินอายจนสังเกตได้ชัด มือเล็กแตะลงบนแขนของมาร์คเชิงห้ามปราม ใบหน้าหล่อยกยิ้มให้กับเด็กน้อยของเขาก่อนที่ริมฝีปากจะถูกส่งลงไปครอบครองส่วนอ่อนไหวน้อยๆนั่น

“อา...” ใบหน้าหวานเชิดขึ้นไปตามแรงอารมณ์ ริมฝีปากของมาร์คปรนเปรอให้กับคนตัวเล็กอย่างไม่นึกรังเกียจ ใช้เวลาเพียงไม่นานนักร่างเล็กก็ปลดปล่อยออกมา ลิ้นร้อนเล็มเลียเก็บกลืนทุกหยาดหยดลงคอก่อนจะเงยหน้ามาขึ้นมาใช้หลังมือเช็ดมุมปากส่งยิ้มให้กับคนตัวเล็กที่หน้าแดงซ่าน

“แบมแบม...” มาร์คเชยคางมนของคนใต้ร่างให้หันหน้ามามองตาเขา

“รักฉัน...บ้างหรือเปล่า?” คำถามและสีหน้าจริงจังที่ต้องการคำตอบสบเข้ากับนัยน์ตากลมโตอย่างสื่อความหมาย แบมแบมยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มคนตัวโต ดูก็รู้ว่าจงใจหลีกเลี่ยงการตอบคำถามอย่างชัดเจน แต่...มันก็ไม่ได้แย่นักหรอก เพราะมาร์คเองก็ไม่ได้รีบร้อน

“อื้อ”

เขามีเวลาที่จะรอฟังคำว่า ‘รัก’ จากแบมแบมทั้งชีวิตเลยล่ะ

เสื้อเชิ้ตสีดำถูกปลดกระดุมออกจนหมดเผยให้เห็นแผงอกกว้างของคนตัวสูง แบมแบมเบือนสายตาไปทางอื่นก่อนจำต้องหันกลับมาเพราะคนอายุมากกว่าเชยคางของเขาขึ้นมารับจูบ ริมฝีปากเล็กเรียนรู้ที่จะตอบสนองต่อลิ้นอุ่นที่พยายามแทรกตัวเข้ามาด้านใน เกี่ยวกระหวัดทักทายกันพอเป็นพิธีก่อนจะผละออกไป มาร์คเลื่อนมือลงไปจัดการกับกางเกงของตัวเองในขณะที่ริมฝีปากก็ลากไล้ไปสาละวนอยู่กับกกหูนิ่ม ขบเม้มติ่งหูเล็กเบาๆ พรูลมหายใจรดต้นคออย่างจงใจจนแบมแบมต้องถดคอหนีแต่ก็หนีไปไหนไม่รอด

                “มีเจลรึเปล่า?” มาร์คถามอย่างตรงไปตรงมาเพราะว่านี่เป็นครั้งแรกของแบมแบม เขาไม่อยากให้คนตัวเล็กต้องเจ็บมากนัก ใบหน้าหวานแดงซ่านพลางส่ายหน้าแทนคำตอบก่อนจะบ่นอุบอิบที่คนฟังฟังแล้วอมยิ้ม

                “ใครจะไปพกของแบบนั้นกันล่ะ”

                “ถ้าแบมแบมบอกก่อนว่าอยากจะ ‘ทำ’ ฉันก็จะได้พกมาไง” คำพูดเย้าแหย่ของมาร์คเรียกฝ่ามือเล็กให้ฟาดลงบนไหล่แข็งแรงนั้นได้อย่างทันท่วงทีจนเกิดเป็นรอยแดง คนถูกตีหัวเราะน้อยๆก่อนจะหันกลับมาให้ความสนใจกับแบมแบมน้อยอีกครั้ง

                “อื้อ ไม่เอาละนะ ห้ามทำ” แบมแบมลุกขึ้นมาห้ามมือเล็กยื่นมาจับมือหนาที่กอบกุมส่วนอ่อนไหวของเขาไว้ในอุ้งมือ ใบหน้าหวานขมวดคิ้วเข้าหากันจนมาร์คอมยิ้มขำเขายื่นมือข้างที่ว่างไปลูบแก้มเนียนของคนตัวเล็กด้วยความเอ็นดู

                “รังเกียจรึเปล่าถ้าฉันจะเข้าไปโดยไม่ใช้ถุงยาง?”แบมแบมส่ายหน้าเบาๆแทนคำตอบ เป็นคำตอบธรรมดาที่ไร้คำพูดใดแต่กลับทำให้ก้อนเนื้อในอกของมาร์คเต้นแรงขึ้นอย่างน่าประหลาด

                “ทุกอย่างที่เป็นนาย ฉันก็ไม่เคยรังเกียจเหมือนกัน” นิ้วยาวรูดรั้งส่วนอ่อนไหวเล็กขึ้นลงแบมแบมวาดแขนโอบรอบคอคนตัวสูงกว่าราวกับหาหลักยึด มาร์ครูดรั้งแกนกายเล็กอย่างช่ำชองปรับจังหวะให้เร็วขึ้นตามแรงกอดรัดจากคนตัวเล็ก ไม่นานนักธารน้ำสีขาวขุ่นก็ไหลออกมาเต็มฝ่ามือหนา มาร์คแกล้งยกมือขึ้นมาเล็มเลียจงใจแกล้งให้คนตัวเล็กเขินอาย ร่างสูงตระกองกอดคนตัวเล็กบนตักอย่างละมุนละไมก่อนจะดันตัวแบมแบมให้นอนราบลงกับเตียง เขาเลื่อนตัวลงมาหยุดอยู่ตรงระหว่างสะโพก ใช้หมอนนุ่มรองข้อพับให้แบมแบม หนุ่มน้อยที่นอนราบอยู่กับเตียงไม่สามารถมองเห็นเลยว่าคนตัวสูงกำลังจะทำอะไรจากตำแหน่งตรงนี้แบมแบมสามารถมองเห็นแค่เพียงกลุ่มผมนุ่มของมาร์คเท่านั้น

                “อ๊ะ...” สัมผัสอุ่นชื้นและนุ่มนิ่มแตะลงบนช่องทางด้านหลังจนแบมแบมสะดุ้งเฮือกและเผลอหุบเขาเข้าหากันแต่ฝ่ามือหนากลับตรึงสะโพกของเขาเอาไว้และไม่ยอมหยุดการปรนเปรอนั้น

                “อือออออ...คุณมาร์ค...” ลิ้นอุ่นชำแรกลงเปิดทางเพื่อปรับสภาพให้คนตัวเล็กเตรียมพร้อม แบมแบมหอบหายใจติดขัด มือเล็กกำผ้าปูที่นอนแน่นด้วยความเสียวซ่าน

                “อ๊ะ...” แบมแบมรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่กดแทรกเข้ามาในร่างกายแทนที่ลิ้นอุ่น มาร์คกดแช่กายไว้อย่างนั้นครู่หนึ่งเพื่อให้แบมแบมปรับตัวให้คุ้นชินกับความเป็นชายของเขาก่อนจะเริ่มขยับ

                “อื้อ...เจ็บ คุณมาร์ค...” เด็กน้อยใต้ร่างเริ่มพยศเพราะทนความเจ็บไม่ไหว มาร์คเลื่อนตัวขึ้นมาประกบริมฝีปากบาง ส่วนมือหนาก็ไม่อยู่เฉยคอยลูบไล้ไปตามกกหูนิ่มและลากไล้ลงมาปรนเปรอยอดอกสีอ่อนที่เริ่มกลับมาชูชันรับฝ่ามืออีกครั้ง ความเสียวซ่านแทนที่ความเจ็บจนแบมแบมลืมความเจ็บปวดเมื่อครู่ จังหวะของการสอดประสานเป็นไปอย่างราบรื่น นุ่มนวล และไม่หยาบโลน

                “รักฉัน...” มาร์คขยับกายพลางกระซิบบอกคนตัวเล็กไปพลาง เสียงหอบหายใจร่วมกันผสมปนเปไปกับเสียงครวญครางแห่งความสุขสมจากสัมผัสแปลกใหม่ที่แบมแบมไม่เคยได้รับ และสิ่งบอบบางที่มาร์คเรียกมันว่าความรัก

                “...สักนิดได้ไหมแบมแบม”

                “อื้อ” ริมฝีปากเล็กถูกช่วงชิงลมหายใจโดยคนที่คุมเกมอยู่ด้านบน มาร์คจงใจสัมผัสแบมแบมให้รุนแรงขึ้นเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ของทั้งเขาและคนตัวเล็กให้ไปถึงจุดสูงสุดพร้อมกัน

                “ฉันต้องการหัวใจของนาย...ไม่ใช่แค่ร่างกาย”

                หยาดน้ำแห่งอารมณ์ถูกปลดปล่อยออกมาพร้อมกันจากสองร่าง ร่างสูงล้มตัวลงนอนทาบทับคนตัวเล็กด้วยความเหนื่อยอ่อนจากกิจกรรมร้อนแรงที่แฝงไปด้วยความละมุน แบมแบมเกลี่ยผมที่ปรกหน้าของมาร์คออกให้อย่างเบามือและขยับตัวให้เขาลงมานอนข้างกัน

                “ฝันดีนะครับ...แบมแบม” 



















TBC : ดีกว่าอันเก่าก่อนที่จะแก้ขึ้นมาหน่อยนึง แต่งฉากอย่างว่ากร่อยมากขออภัยค่ะ  TT

กลับไปอ่านเรื่องทั้งหมดที่เด็กดี >>> LABEL HOST

LABEL HOST CHAPTER 9 --- 7th Heaven --- {BNior}

LABEL HOST CHAPTER 9 --- 7th Heaven --- {BNior}

“ที่ประชุมคงรอได้...”

“...”

“แต่ฉันรอให้ถึงตอนบ่ายไม่ไหวแล้ว” ริมฝีปากหยักทาบทับลงมาบนเรียวปากบางอย่างทะนุถนอมและใจเย็นที่สุด มือหนาเชยคางมนขึ้นเล็กน้อยเพื่อรับสัมผัสจากเขา ริมฝีปากหนาขยับลากไล้ไปตามเรียวปากบางอย่างเชื่องช้าและอ้อยอิ่งแล้วจึงขบเม้มที่ริมฝีปากบางเบาๆเมื่อจินยองจูบตอบกลับมา

“อื้อ” มือซุกซนเริ่มลูบไล้ไปตามชายเสื้อแตะสัมผัสเอวบางอย่างโหยหาและหวงแหนก่อนสอดมือเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวหลวมโคร่งที่เขาให้จินยองยืมใส่เป็นชุดนอน คาดไม่ถึงเหมือนกันว่าจินยองจะตัวบางได้ขนาดนี้

“ผอมลงจริงๆด้วย” ริมฝีปากหยักกระซิบชิดใบหูเล็กขณะที่มือแตะสัมผัสไปตามสะบักไหล่และเอวเล็กคอดเพื่อตรวจเช็คร่างกาย แขนเรียวเอื้อมมาโอบกอดรอบคอคนตัวสูงที่เอาแต่สำรวจร่างกายของเขาตามอำเภอใจ

“เซ็กส์ครึ่งชั่วโมงสามารถเบิร์นออกได้ 120 แคลอรี” สายตาหวานที่ส่งมาจากคนตัวบางตรงหน้ามันช่างเย้ายวนและยากเกินกว่าจะละสายตา

“จะโทษว่าเป็นเพราะฉันใช่ไหม?” ริมฝีปากหยักยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยในคำพูดของคนตัวบางในอ้อมแขน จินยองหัวเราะน้อยๆแทนคำตอบก่อนจะต้องเหวอเพราะถูกมือหนายกขึ้นมาวางบนโต๊ะอาหารโดยไม่ทันตั้งตัว

“...งั้นกินนายก่อนแล้วฉันค่อยขุนใหม่แล้วกัน” ริมฝีปากหนาทาบทับลงไปบนริมฝีปากบางอีกครั้ง เรียวลิ้นเล็กเป็นฝ่ายแตะสัมผัสและเป็นผู้ริเริ่มสร้างความตื่นเต้นและแปลกใหม่ให้กับอิมแจบอมได้ไม่น้อย มือเล็กเอื้อมมาลูบไล้ใบหน้าคมคายก่อนสอดมือไปในกลุ่มผมนิ่มเมื่อจูบร้อนของอิมแจบอมช่วงชิงลมหายใจไปจากเขา

“อื้อ...อย่า เดี๋ยวเสื้อยับ” มือเล็กยกขึ้นแตะห้ามปรามมือหนาที่ทำท่าเหมือนจะถอดเสื้อตัวเองออกเพื่อระบายอุณหภูมิความร้อนของร่างกาย แต่ยังไม่ทันที่แจบอมจะได้ถามหาเหตุผลอะไร มือเล็กก็เป็นฝ่ายปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเองจนเหลือแค่เพียงสองเม็ดสุดท้ายด้านล่าง

ใบหน้ายั่วยวนเจือด้วยสีแดงระเรื่อจากความดันเลือดที่สูบฉีดไปทั่วใบหน้า เหงื่อซึมชื้นตามไรผมและใบหน้าราวกับอยู่ในห้องซาวน่าแต่กลับดูเซ็กซี่เล็กๆอย่างบอกไม่ถูก

“เดี๋ยวฉันทำให้” มือเล็กเอื้อมมาสัมผัสแจบอมน้อยที่อยู่ตรงหว่างขา จินยองรูดซิปลงช้าๆก่อนส่งมือเข้าไปกอบกุมส่วนอ่อนไหวที่ตึงเครียดผ่านชั้นในตัวจิ๋ว คนตัวสูงครางในลำคอเบาๆเมื่อจินยองกดนวดไปโดนจุดเข้าให้ คนตัวเล็กหัวเราะคิกคักอย่างพอใจที่ทำให้แจบอมเป็นต่อได้ นิ้วเรียวเกี่ยวขอบชั้นในพลางลากลงมาอย่างจงใจให้สัมผัสจนแจบอมหลุดซี้ดปากเบาๆก่อนจะเป็นฝ่ายละเลียดชิมยอดอกสีชมพูอ่อนตรงหน้าของคนขี้แกล้งอย่างปาร์คจินยอง

“อือ...มีประชุมนะแจบอม” ร่างบางเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยพร้อมเอ่ยปากขัดขึ้นมาเมื่อรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังเป็นฝ่ายโดนคุกคาม

เจ้าเล่ห์จังนะจินยอง...       

 “อื้อ แจบอม อย่าแกล้ง...” ริมฝีปากหนาละเลียดชิมผิวกายนุ่มเนียน กดจูบไปตามไหล่บางและลำคอระหง ตีตราประทับเป็นรอยกลีบกุหลาบสีชมพูจางๆ ทำไมแจบอมจะไม่รู้ว่าจินยองไม่ชอบให้ใครมาทำรอยประทับบนเรือนร่าง แต่ผิวกายนุ่มเนียนขนาดนี้มันก็ยากที่จะห้ามใจไหว

“พอแล้ว เดี๋ยวสายนะ” มือเล็กออกแรงกดไหล่ของแจบอมให้ลงนั่งบนเก้าอี้ก่อนจะลงจากโต๊ะมานั่งอยู่ตรงหว่างขาของเขาแทน มือเล็กกอบกุมส่วนอ่อนไหวที่เริ่มจะแข็งขืนออกมาสัมผัสเล่น นัยน์ตาหวานช้อนสายตามองเขาแล้วส่งยิ้มให้ เป็นรอยยิ้มที่แจบอมจะจดจำมันไปอีกนานเลยล่ะ...

“อา...จินยองอา อื้ม” ศีรษะเล็กที่ขยับขึ้นลงอยู่ตรงหว่างขาทำให้เขาอดจินตนาการถึงใบหน้าสวยหวานเกินผู้ชายของคนรักไม่ได้ โพรงปากนุ่มกับลิ้นเล็กนั้นช่างทำหน้าที่ของมันได้ดีเหลือเกิน

“จินยอง...อา ฉันไม่...” มือหนาพยายามจะดันคนตัวเล็กออกเพราะต้องการปลดปล่อยแต่จินยองดื้อดึงกว่าที่คิด ริมฝีปากบางเร่งจังหวะการรับส่งสอดประสานกับมือที่คอยทำหน้าที่อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง คนตัวโตกระตุกเกร็งร่างกายก่อนปลดปล่อยความรู้สึกทั้งหมดไปในริมฝีปากของคนตัวเล็กกว่าซึ่งจินยองก็เก็บกลืนทุกหยาดหยดลงไปในลำคออย่างไม่นึกรังเกียจ

“เดี๋ยวเลอะน่ะ” คนตัวเล็กที่นั่งชันเข่าละริมฝีปากออกพลางใช้หลังมือเช็ดมุมปาก มือหนาโอบเอวคนตัวบางขึ้นมานั่งบนตักโดยใช้สายตาบ่งบอกทุกความรู้สึกแทนการกระทำและคำพูด 

TBC  : พูดกับพราวเรื่องเอ็นซีไม่ได้ชริมๆ ไม่สันทัดเลยโรบิ้นเอ๊ยยยยยย อ่านฟิคไม่รู้เรื่องอ่าน อ่านรู้เรื่องข้ามๆไปเห๊อะ 

สกิลด้านนี้กากมากค่ะ 55555555555 #ฟิคลบฮ 

กลับไปอ่านเรื่องทั้งหมดได้ที่  LABEL HOST

อ่านต่อจากตอนนี้ได้ที่  LABEL HOST CHAPTER 9